مدل برنامه ریزی توسعه بهینه نیروگاهها در ایران

در این رساله، مدل ریاضی برنامه ریزی توسعه بهینه نیروگاه ها در ایران ارائه شده است این مدل به منظور تعیین مقدار بهینه از هر نوع تکنولوژی در یک پریود کوتاه تا میان مدت با توجه به مقدار محدود بودجه در حداقل هزینه تولید شده است. اساس مدل ارائه شده برنامه ریزی پویا می باشد که مراحل آن برخلاف مدلهای عرضه شده قبلی نوع تکنولوژی بکار گرفته شده می باشد و نه پریود زمانی و وضعیت ظرفیت تجمعی در هر مرحله می باشد. هر تکنولوژی بوسیله اندازه واحد و نامش تعریف می شود. اقدامی که صورت می گیرد مقدار ظرفیت اختصاص یافته از هر نوع تکنولوژی است و تابع انتقال وضعیت مقدار سرمایه ای است که در هر مرحله پس از اقدام k باقی مانده است. تابع هدف دراین مدل حداقل کردن ارزش حال حاضر هزینه های تولید برق می باشد. برای محاسبه مقدار تولید انتظاری نیرو ناشی از عدم موجودیت سیستم به دلایل قطع برق برنامه ریزی شده، از کار افتادگی رزرو و عدم وجود منابع انرژی در مورد نیروگاههای تجدیدپذیر از منحنی بار معادل استفاده شده است. جهت برآورد سطح زیر منحنی بار معادل روش کومولان که یک روش کارا برای ارزیابی احتمال از دست دادن بار می باشد بکار گرفته شده است. در این روش ابتدا انرژی عرضه نشده در نقطه بار از واحدهای تولیدی برآورده شده و سپس سطح منحنی بار معادل پس از ادغام قطع برق محاسبه می شود و مقدار انتظاری تولید بدست آمده در تابع هزینه قرار می گیرد. این مدل با توجه به وجود منابع انرژی و محدودیتهای مالی کشور تهیه شده است و مزیت آن نسبت به سایر مدلها عملکرد ساده تر، تأثیر قابلیت اطمینان سیستم در مقدار هزینه تولید و استفاده از واحدهای تولید نیرو می باشد. کاربرد این مدل در برنامه ریزی پنجساله 83-77 جهت تعیین مقدار ظرفیت مورد نیاز از هر نیروگاه با توجه به بودجه اختصاص یافته در حداقل هزینه تولید و قابلیت اطمینان کافی اجرا شده است.